Οι σοκολατένιοι άνθρωποι

Local children welcome me to Chanpara slum Photo: Chris Coxon/ActionAi

(...)
Γλιτώσαμε από τους άσπρους, ανήσυχους, τετραπέρατους ανθρώπους. Εδώ τα κορμιά είναι σοκολατιά, το στήθος, τα μεριά, τα πόδια ολόγυμνα. Οι γυναίκες μυρίζουν μόσκο, τα λαγόνια λάμπουν ζωσμένα πράσινα, κίτρινα, πορτοκαλιά... Κι οι ψυχές κάθουνται διπλοπόδι μέσα στο ηλιοψημένο στήθος, στη δροσεράδα του σπλάχνου, και κοιτάζουν τον κόσμο.

Στη μέση του δρόμου, σ' ένα χαμηλό βωμό, ένας Βούδας, μικρός, πονηρός, χαριτωμένος, κοιτάζει τους διαβάτες και χαμογελάει. Ένας λιπόσαρκος γέρος με κίτρινη πουκαμίσα, γονατισμένος μπροστά του, τον κοιτάζει με οικειότητα. Μια κοπέλα με άσπρους χαλκάδες στα σφυρά ανέβηκε τα σκαλοπάτια κι απίθωσε στα μικρά ποδαράκια του Βούδα μια φούχτα κόκκινους ανθούς. Πίσω από το βωμό, κάτω από μια χουρμαδιά, χασμουριούνται, μασούν μπετέλ και τα χείλη τους έχουν βαφεί σκούρα προτοκαλιά.

Ζεστή ανθρωπότητα, μάτια κατάμαυρα, νύχια μακρουλά βαμμένα με κινά, περπάτημα ανάερο, λυγερό, δόντια μεγάλα, κάτασπρα, που φωτίζουν τα στενά μισόφωτα μαγαζάκια. (...)

Έτσι περιγράφει τη γλυκιά είσοδό του με πλοίο στα νερά του Ινδικού Ωκεανού και λίγες ώρες αργότερα στα χώματα του Κολόμπο ο Νίκος Καζαντζάκης στο έργο του "Ταξιδεύοντας Ιαπωνία - Κίνα.

Μια περιγραφή που άναψε φωτιά στο μυαλό μου όταν την πρωτοδιάβασα, που παραμένει ανεξίτηλα γραμμένη μέσα μου. Σε λίγες ώρες απογειωνόμαστε για τη Ντάκα, την πρωτεύουσα του Μπανγκλαντές...